Kliknij tutaj --> ♣️ jam jest pan bóg twój który cię wywiódł

Wstęp: Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Przykazania: 1) Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.2) Nie będziesz wzywał imienia Boga twego nadaremno.3) Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.4) Czcij ojca swego i matkę swoją.5) Nie zabijaj.6) Nie cudzołóż.7) Nie kradnij.8) Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną. 10 przykazań bożych 10 przykazań bożych jam jest pan bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej z domu niewoli. Nie będziesz brał imienia pana. Source: view.genial.ly. Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną. Ja jestem jhwh, twój bóg. Source: pl.dreamstime.com "Jam jest Pan Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej z domu niewoli. 1.Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną." Czy nie słuszne byłoby oddać w Sakramencie pokuty i pojednania złamanie tego przykazania? Bóg ma władzę nad wszystkim. 1. "Jam jest Pan Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej (). Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną!" (por. Wj 20,2-3). Wybrał Bóg miejsce na pustyni: górę Synaj - i wybrał lud, któremu objawił siebie jako wybawcę z niewoli egipskiej - i wybrał człowieka, któremu powierzył swe przykazania: Mojżesza. Jam jest Pan Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 1.Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną. 2.Nie będziesz wzywał imienia Boga twego nadaremno. 3.Pamiętaj, abyś dzień święty święcił. 4.Czcij ojca swego i matkę swoją. 5.Nie zabijaj. 6.Nie cudzołóż. Site De Rencontre Femme Riche Gratuit. PYTANIA DO ZALICZENIA: 1. Dziesięć przykazań Bożych?Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu Nie będziesz miał bogów cudzych przede Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego Pamiętaj, abyś dzień święty Czcij ojca swego i matkę Nie zabijaj!6. Nie cudzołóż!7. Nie kradnij!8. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu Nie pożądaj żony bliźniego Nie pożądaj żadnej rzeczy bliźniego swego. 2. Skład Apostolski?Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebią, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał; wstąpił na niebiosa, siedzi, po prawicy Boga, Ojca Wszechmogącego, stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen. 3. Główne prawdy wiary?1. Jest jeden Bóg jest Sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza, a za zło Są 3 Osoby Boskie: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Syn Boży stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego Dusza ludzka jest Łaska Boska jest do zbawienia koniecznie potrzebna. 4. Przykazania Kościelne?1. W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy św. i powstrzymać się od prac Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymywać się od udziału w Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła. 5. Najważniejsze przykazanie Pana Jezusa?Najważniejszym przykazaniem Pana Jezusa jest przykazanie miłości: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Przykazanie to objawił Pan Bóg już w Starym Testamencie. 6. Grzechy przeciwko Duchowi Świętemu?1. Zuchwale grzeszyć w nadziei miłosierdzia Rozpaczać lub wątpić o łasce Bożej. 3. Sprzeciwiać się uznanej Zazdrościć albo nie życzyć bliźniemu łaski Opierać się natchnieniom Umyślnie zaniedbywać pokutę. 7. Grzechy wołające o pomstę do nieba?1. Umyślne Grzech Uciskanie wdów, ubogich i Zatrzymywanie zapłaty pracownikom. 8. Uczynki miłosierdzia co do duszy?1. Grzeszących Nieumiejętnych Wątpiącym dobrze Strapionych Krzywdy cierpliwie Urazy chętnie Modlić się za żywych i umarłych. 9. Uczynki miłosierdzia co do ciała?1. Łaknących Pragnących Nagich Podróżnych w dom Więźniów Chorych Umarłych grzebać. 10. Siedem grzechów głównych1. Nieumiarkowanie w jedzeniu i Lenistwo. 11. Obowiązujące święta kościelne?1. Uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia).2. Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki (1 stycznia).3. Uroczystość Objawienie Pańskie (Trzech Króli – 6 stycznia).4. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało – ruchome – zawsze w czwartek).5. Uroczystość Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia).6. Uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada). 12. Tajemnice Różańca świętego?I. Tajemnice radosne (odmawia się w poniedziałki i soboty)1. Zwiastowanie Nawiedzenie św. Narodzenie Ofiarowanie Jezusa w Znalezienia Jezusa w świątyni Tajemnice światła (odmawia się we czwartki)1. Chrzest Jezusa w Objawienie się Jezusa na weselu w Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do Przemienienie Jezusa na Górze Ustanowienie Tajemnice bolesne (odmawia się we wtorki i piątki)1. Modlitwa Jezusa w Biczowanie Cierniem Dźwiganie Ukrzyżowanie Tajemnice chwalebne (odmawia się we środy i niedziele)1. Zmartwychwstanie Wniebowstąpienie Zesłanie Ducha Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Ukoronowanie Matki Bożej na Królową nieba i ziemi. 13. Sakramenty święte?Sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego:1. uzdrowienia4. Namaszczenie w służbie wspólnoty6. Małżeństwo. 14. Warunki sakramentu pokuty?1. Rachunek Żal za Mocne postanowienie Szczera Zadośćuczynienie Bogu i bliźnim. 15. Co to jest Pismo święte?Pismo święte jest to zbiór ksiąg napisanych pod natchnieniem Ducha Świętego. Jest to słowo Boże skierowane do ludzi. 16. Kto jest autorem Pisma świętego?Pierwszorzędnym autorem Pisma świętego jest Duch Święty, a drugorzędnym ludzie przez Ducha Świętego natchnieni. 17. Jak dzieli się i z ilu ksiąg składa się Pismo święte?Pismo święte dzieli się na Stary Testament (46 ksiąg) oraz Nowy Testament (27 ksiąg); razem 73 księgi. 18. Wymień Ewangelistów?4 Ewangelistów: św. Mateusz, św. Marek, św. Łukasz i św. Jan 19. Co to jest Trójca Święta?Trójcą Świętą nazywamy jednego Boga w trzech Osobach Boskich (Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty). 20. Kto to jest Pan Bóg?Pan Bóg jest to Duch nieskończenie doskonały, Stwórca nieba i ziemi czyli „wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych”. 21. Jakie przymioty posiada Pan Bóg?Pan Bóg jest: wieczny, wszechmocny, niezmienny, najmędrszy, święty, sprawiedliwy, najmiłosierniejszy. 22. Jak nazywamy opiekę Bożą nad światem?Opiekę Bożą nad światem nazywamy Bożą Opatrznością. 23. Imiona 12 Apostołów?Piotr, Jakub, Jan, Andrzej, Filip, Bartłomiej, Mateusz, Tomasz, Jakub (syn Alfeusza), Tadeusz, Szymon Gorliwy, Judasz (zastąpił go później Maciej) 24. Kim są aniołowie?Aniołowie są to stworzenia duchowe, które nieustanni wielbią Boga i służą Jego zbawczym planom. Zbuntowanych aniołów nazywamy szatanami. 25. Kim jest człowiek?Człowiek jest stworzeniem rozumnym i wolnym, który ma ciało i duszę nieśmiertelną. 26. Po co Pan Bóg stworzył człowieka?Pan Bóg stworzył człowieka, aby Pana Boga chwalił, czcił, kochał i służył Mu, a przez to osiągnął życie wieczne. 27. Kim jest Jezus Chrystus?Jezus Chrystus jest Synem Bożym, który stał się człowiekiem, umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia. 28. Jak nazywamy inaczej grzech pierworodny?Grzech pierworodny nazywamy inaczej grzechem dziedzicznym, ponieważ dziedziczymy go po naszych prarodzicach Adamie i Ewie. 29. Kto z ludzi jest wolny od grzechu pierworodnego?Od grzechu pierworodnego jest wolna jedynie Najświętsza Maryja Panna, dlatego nazywamy ją Niepokalanie Poczęta. 30. Co to jest cud?Cud jest to nadzwyczajne dzieło widzialne, którego nie może dokonać żadne stworzenie, lecz tylko sam Bóg. 31. Co to jest Kościół katolicki?Kościół katolicki jest to zjednoczenie chrześcijan, którzy pod przewodnictwem papieża dążą do zbawienia, przez wyznawanie tej samej wiary i przyjmowanie tych samych sakramentów świętych. 32. Kto założył Kościół katolicki?Kościół katolicki założył Pan Jezus gromadząc wiernych (Nowy Lud Boży), wybierając z nich 12 Apostołów i ustanawiając św. Piotra widzialną głową Kościoła. 33. Kto obecnie jest głową Kościoła?Niewidzialną głową Kościoła jest Pan Jezus. Widzialną głową Kościoła jest następca św. Piotra, czyli papież w Rzymie, obecnie Franciszek. 34. Kim jest Duch Święty?Duch Święty jest to trzecia Osoba Boska, która pochodzi od Ojca i Syna. 35. Kiedy Duch Święty zstąpił na Apostołów?Duch Święty zstąpił na Apostołów w postaci ognistych języków w dzień Pięćdziesiątnicy, 10-go dnia po Wniebowstąpieniu Pana Jezusa. 36. Kiedy Duch Święty zstępuje na nas?Duch Święty zstępuje na nas już przy Chrzcie św., a w szczególny sposób napełnia nas sobą w sakramencie Bierzmowania. 37. Jakie cechy posiada Kościół katolicki?Kościół katolicki posiada następujące cechy: jest jeden, święty, powszechny i apostolski. 38. Jakie są rzeczy ostateczne człowieka?Ostatecznymi rzeczami człowieka są: śmierć, sąd Boży, niebo albo piekło. 39. Co to jest śmierć?Śmierć jest to odłączenie się duszy od ciała człowieka. Patronem dobrej śmierci jest św. Józef. Dobra śmierć to śmierć w łasce uświęcającej. 40. Jaki sąd czeka człowieka po śmierci?Zaraz po śmierci czeka człowieka sąd szczegółowy, a po zmartwychwstaniu ciał sąd ostateczny nad całą ludzkością. 41. Co to jest czyściec?Czyściec jest to stan oczyszczenia po śmierci z kary doczesnej 42. Co to jest niebo?Niebo jest to stan, gdzie aniołowie i święci cieszą się wiecznym szczęściem. 43. Co to jest piekło?Piekło jest to stan wiecznej kary. 44. Co to jest diecezja?Diecezja jest to część Kościoła, którą rządzi biskup Ordynariusz. Diecezja dzieli się na dekanaty, dekanaty na parafie. Kilka diecezji tworzy metropolię. Kilka metropolii tworzy prowincję kościelną. 45. Jak nazywa się nasza diecezja? Kto jest jej patronem i biskupem?Nasza diecezja to Diecezja Kielecka. Jej patronem jest św. Stanisław biskup i męczennik oraz bł. Wincenty Kadłubek biskup. Biskupem Ordynariuszem naszej diecezji jest Ks. Biskup Jan Piotrowski, a Biskupem Pomocniczym jest: Ks. Biskup Marian Florczyk. 46. Co to jest Świętych obcowanie?Świętych obcowanie jest to duchowa łączność między wiernymi na ziemi, duszami w czyśćcu i świętymi w niebie. 47. Polscy święci i błogosławieni?Św. Stanisław biskup i męczennik, św. Jacek, św. Stanisław Kostka, św. Maksymilian Kolbe, św. królowa Jadwiga, św. Jan Paweł II, bł. Wincenty Kadłubek, bł. ks. Józef Pawłowski, bł. ks. Jerzy Matulewicz. 48. Co to jest modlitwa?Modlitwa jest to rozmowa człowieka z Bogiem. Może ona być: ustna, myślana, indywidualna lub wspólnotowa. 49. Co to jest modlitwa Pańska i jak się dzieli?Modlitwa Pańska to modlitwa „Ojcze nasz”, której nauczył nas Pan Jezus. Dzieli się na: wstęp i 7 próśb. Trzy pierwsze prośby odnoszą się do chwały Boga, a cztery dalsze do naszych potrzeb. 50. Co to jest Pozdrowienie Anielskie i jak się dzieli?Pozdrowienie Anielskie jest to modlitwa „Zdrowaś Maryjo”. Dzieli się na słowa Archanioła Gabriela, słowa św. Elżbiety i słowa Kościoła św. 51. Kto nadał ludziom 10 przykazań Bożych?10 przykazań Bożych nadał ludziom Pan Bóg przez Mojżesza na Górze Synaj, a Pan Jezus w Nowym Testamencie te przykazania potwierdził. 52. Co to jest sumienie?Sumienie jest to głos duszy, który mówi: „to czyń, bo jest dobre; tamtego nie czyń, bo jest złe”. 53. Kiedy człowiek popełnia grzech? Rodzaje grzechu?Człowiek popełnia grzech, gdy świadomie i dobrowolnie przekracza przykazania Boże lub kościelne. Grzech może być ciężki (śmiertelny) i lekki (powszedni). 54. Na czym polega grzech ciężki?Grzech ciężki polega na tym, że człowiek przekracza przykazanie Boże lub kościelne w rzeczy ważnej. Świadomie, czyli z poznaniem zła i całkiem dobrowolnie (z własnej woli). 55. Na czym polega grzech lekki?Grzech lekki polega na tym, że człowiek przekracza przykazanie Boże lub kościelne w rzeczy mniej ważnej, albo przekracza je w rzeczy ważnej, lecz niezupełnie świadomie lub niezupełnie dobrowolnie. 56. Co to są grzechy cudze?Grzechy cudze popełniamy wtedy, gdy pomagamy bliźniemu do grzechu. 57. Co to jest nałóg?Nałóg jest to stała skłonność do popełniania tych samych grzechów. 58. Co to jest cnota?Cnota jest to stała skłonność do spełniania dobrych uczynków. 59. Co to są cnoty Boskie?Cnoty Boskie są to te cnoty, które odnoszą się do Boga (udoskonalają naszą więź z Bogiem). Cnotami Boskimi są: wiara, nadzieja i miłość. 60. Cnoty kardynalne (główne)?Cnoty główne: roztropność, sprawiedliwość, wstrzemięźliwość, męstwo. 61. Co to jest łaska Boża?Łaska Boża jest to dar nadprzyrodzony, którego Pan Bóg udziela nam do zbawienia. 62. Kto nam wysłużył łaskę Bożą?Wszystkie łaski wysłużył nam Pan Jezus swoją Męką, Śmiercią i Zmartwychwstaniem. Otrzymujemy ją tylko przez Niego. 63. Jakie są rodzaje łaski Bożej?Rozróżniamy: łaskę uświęcającą i łaskę uczynkową. 64. Co to jest łaska uczynkowa?Łaska uczynkowa jest to pomoc Boża do spełnienia dobrych uczynków, potrzebnych do zbawienia. 65. Co to jest łaska uświęcająca?Łaska uświęcająca jest to dar Boży, który daje nam życie nadprzyrodzone i czyni nas dziećmi Bożymi. 66. Kiedy po raz pierwszy otrzymaliśmy łaskę uświęcającą i przez co możemy ją utracić?Łaskę uświęcającą otrzymaliśmy na chrzcie świętym a możemy ją utracić przez grzech ciężki. 67. Co to jest sakrament?Sakrament to widzialny znak niewidzialnej łaski Bożej (jest to nasze spotkanie z Chrystusem). 68. Które sakramenty przyjmujemy raz w życiu?Raz w życiu można przyjąć Chrzest, Bierzmowanie i Kapłaństwo, bo wyciskają na duszy niezatarty znak szczególnej przynależności do Jezusa Chrystusa. 69. Co to jest Chrzest św.?Chrzest św. jest to pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament, który gładzi grzech pierworodny, daje nam życie Boże, czyni członkami Kościoła Katolickiego (pierwszy bo bez niego nie można przyjąć ważnie innych sakramentów; najpotrzebniejszy, bo bez niego nie można się zbawić). 70. Kto może udzielić Chrztu św.?Chrztu św. uroczystego może udzielić kapłan lub diakon, zaś chrztu z wody, w nagłym wypadku, może udzielić każdy człowiek. 71. Co to jest Bierzmowanie?Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty umacnia chrześcijanina, aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył. 72. Co oznacza słowo „bierzmowanie”?Słowo „bierzmowanie” pochodzi od staropolskiego słowa „bierzmo”. Była to belka umacniająca strop. Celem bierzmowania jest umocnienie nas w wierze. 73. Jakich łask udziela Bierzmowanie?1. Pomnaża łaskę Wyciska na duszy niezatarty znak wyznawcy Daje 7 darów Ducha Daje łaskę uczynkową, abyśmy wiarę wyznawali, bronili jej i według niej żyli. 74. Dary Ducha Świętego?1. Dar Dar Dar Dar Dar Dar Dar bojaźni Bożej. 75. Kto udziela sakramentu Bierzmowania?Sakramentu Bierzmowania udziela Ksiądz Biskup, a w nagłych, nadzwyczajnych okolicznościach, każdy upoważniony przez niego kapłan. 76. Co to jest Najświętszy Sakrament?Najświętszy Sakrament jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Pana Jezusa pod postaciami chleba i wina. 77. Kiedy i jakimi słowami ustanowił Pan Jezus Najświętszy Sakrament?Najświętszy Sakrament ustanowił Pan Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy w Wielki Czwartek słowami: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje... Bierzcie i pijcie to jest kielich Krwi mojej...” 78. Co to jest Msza św.?Msza św. jest ofiarą Nowego Testamentu, w której Pan Jezus ofiaruje się za nas swemu Ojcu niebieskiemu pod postaciami chleba i wina (jest to uobecnienie Ofiary krzyżowej Pana Jezusa). 79. Co to jest Komunia św.?Komunia św. jest to spożywanie Ciała i Krwi Pana Jezusa pod postaciami chleba i wina. 80. Co to jest sakrament pokuty?Sakrament pokuty, czyli pojednania jest to sakrament, w którym kapłan w zastępstwie Chrystusa odpuszcza nam grzechy popełnione po Chrzcie św. i daje pomoc, aby stawać się lepszym człowiekiem. 81. Komu przekazał Pan Jezusa władze odpuszczania grzechów?Władzę odpuszczania grzechów Pan Jezus przekazał Apostołom, biskupom i kapłanom. 82. Kiedy i jakimi słowami ustanowił Pan Jezus sakrament pokuty?Pan Jezus ustanowił sakrament pokuty w dniu swego zmartwychwstania mówiąc do Apostołów: „Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. 83. Co to jest rachunek sumienia?Rachunek sumienia jest to przypomnienie sobie grzechów od ostatniej dobrej spowiedzi. 84. Co to jest żal za grzechy?Żal za grzechy jest to boleść duszy z powodu obrazy dobrego Boga, przepraszanie Go i wewnętrzne nawrócenie. 85. Co to jest mocne postanowienie poprawy?Mocne postanowienie poprawy jest to szczera wola unikania grzechów. 86. Co to jest szczera spowiedź?Szczera spowiedź jest to wyznanie przed kapłanem wszystkich grzechów (szczególnie grzechów ciężkich), aby otrzymać rozgrzeszenie. 87. Co to jest zadośćuczynienie Bogu i bliźnim?Zadośćuczynienie jest to odprawienie pokuty nałożonej przez kapłana, oraz naprawienie krzywd wyrządzonych bliźnim. 88. Co to jest odpust?Odpust jest to częściowe lub zupełne darowanie kary doczesnej za grzechy już odpuszczone. 89. Co to jest namaszczenie chorych?Namaszczenie chorych jest to sakrament, w którym ciężko chory otrzymuje szczególne łaski dla duszy, ulgę w cierpieniu, a niekiedy przywrócenie zdrowia. 90. Co to jest kapłaństwo?Kapłaństwo jest to sakrament, który daje władzę głoszenia słowa Bożego, sprawowania Mszy św. i udzielania innych sakramentów świętych oraz łaskę do godnego ich wykonywania. 91. Co to jest sakrament małżeństwa?Sakrament małżeństwa jest to nierozerwalny związek ochrzczonych: mężczyzny i kobiety, których Chrystus uświęca i uzdalnia do spełniania obowiązków małżeńskich i rodzinnych. 92. Co to jest Sobór Powszechny?Sobór Powszechny jest to zebranie biskupów z całego świata pod przewodnictwem papieża w celu omówienia najważniejszych spraw całego Kościoła. 93. Kiedy pierwszy Polak został wybrany papieżem i jakie obrał imię?Biskup Krakowski Kardynał Karol Wojtyła został wybrany papieżem dnia 16 października 1978 r. obrał imię Jan Paweł II. Urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach, zmarł 2 kwietnia 2005 roku w Watykanie. Ogłoszony świętym 27 kwietnia 2014. Wspomnienie liturgiczne - 22 października. Pytania do pobrania „Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego” (Dz 8,14-17). BIERZMOWANIE SAKRAMENTEMWTAJEMNICZENIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO Każdy sakrament jest dziełem Ducha Świętego. W szczególny sposób zostaliśmy odrodzeni w Duchu Świętym w sakramencie chrztu (J 3,5), który zgładził grzech pierworodny i otworzył bramę do przyjęcia innych sakramentów. Cóż zatem daje, nam jeszcze sakrament bierzmowania? Odpowiada na to ostatni Sobór w Konstytucji o Kościele: Przez sakrament bierzmowania odrodzeni na chrzcie „w sposób doskonalszy wiążą się z Kościołem i w ten sposób jeszcze ściślej są zobowiązani, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia i chronienia wiary słowem i uczynkiem” ( SAKRAMENT DOJRZAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ. Wprawdzie chrzest daje nam odpuszczenie grzechów, czyni nas dziećmi Bożymi i włącza do Kościoła, to jednak sam chrzest nie wystarcza. Dziecko Boże powinno się rozwijać ku pełnej dojrzałości duchowej. Już u pierwszych chrześcijan po chrzcie następowało bezpośrednio bierzmowanie przez włożenie rąk. Dojrzałość duchowa (nie jest ona uzależniona od ilości lat) polega przede wszystkim na:- budowaniu Kościoła jako wspólnoty,- szerzeniu i bronieniu wiary słowem i czynem przez własne świadectwo życia,- służeniu i pomocy bierzmowaniu otrzymujemy Ducha Świętego, który daje nam moc do takiej postawy otwarcia się na drugich. On jest miłością, dlatego pomaga nam realizować przykazanie miłości w naszym życiu. Duch Święty sprawia, że uczniowie Chrystusa mogą właściwie rozumieć słowa Pana: „On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem” (J 14,26). Doprowadzi nas do całej prawdy (J 16,13). Ponadto Duch Święty jest dla wierzących: - Darem, w którym wszystkie inne są zawarte (1 Kor 1,7; Ga 5,22-25),- Tym, który zapoznaje nas z tajemnicą Boga (1 Kor 2,10-12),- Źródłem radości (Dz 13,52),- Tym, który uzdalnia nas do dawania świadectwa, aż do śmierci - na wzór Chrystusa (J 15,26-27; Dz 1,8; 4,31).O dar Ducha Świętego, o Jego moc, trzeba prosić Ojca niebieskiego: „Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą” (Łk 11,13) i to jest pierwsze przygotowanie do tego sakramentu - modlitwa. PRZYGOTOWANIE DO BIERZMOWANIA Wszystkie trzy sakramenty: chrzest, bierzmowanie i Eucharystia są sakramentami wiary. Chrzest niemowląt odbywa się w wierze rodziców i Kościoła. Na rodzicach spoczywa zasadniczy obowiązek wychowania dzieci w duchu wiary i przygotowania ich do owocnego przyjęcia pozostałych sakramentów wtajemniczenia (bierzmowania i Eucharystii), w wypełnianiu tego obowiązku pomagają rodzicom chrzestni oraz wspólnota parafialna. Mówią o tym wyraźnie dokumenty Kościoła: „Obowiązkiem chrześcijańskich rodziców jest troska o przygotowanie dzieci do życia sakramentalnego przez formowanie w nich ducha wiary i stopniowe jego umacnianie oraz przez bezpośrednie przygotowanie do owocnego przyjęcia sakramentów bierzmowania i Eucharystii, w czym korzystają z pomocy tych instytucji, które zajmują się katechizacją. Ta rola rodziców zaznacza się takie przez ich czynny udział w obrzędach sakramentów”. (Obrzędy bierzmowania, Wstęp, n. 3). To rodzina jest pierwszym miejscem nauki wiary i moralności. Kandydat do bierzmowania powinien znajdować się w stanie łaski uświęcającej, a więc być po spowiedzi. Ponadto powinien być odpowiednio pouczony i przygotowany do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Dokonuje się to zwykle na specjalnych naukach i nabożeństwach przygotowawczych. Również rodziny kandydatów, zwłaszcza rodzice i świadkowie, powinni uczestniczyć w naukach i nabożeństwach przygotowawczych i w dniu bierzmowania przystąpią do Komunii świętej. OBRZĘDY BIERZMOWANIA Bierzmowania udziela się zwykle w czasie Mszy świętej, aby jaśniej ukazał się ścisły związek tego sakramentu z całym wtajemniczeniem chrześcijańskim, które osiąga szczyt w przyjęciu Ciała i Krwi Chrystusa. Po Ewangelii biskup wygłasza homilię, którą poprzedza przedstawienie kandydatów do bierzmowania. Przedstawienie kandydatów. Kapłan:Czcigodny Ojcze, Kościół święty prosi przeze mnie o udzielenie sakramentu bierzmowania zgromadzonej tu młodzieży parafii:.............................................Biskup:Czy młodzież ta wie, jak wielki dar otrzymuje w tym sakramencie i czy przygotowała się należycie do jego przyjęcia?Kapłan:Jestem przekonany, że wszyscy przygotowali się do bierzmowania, uczestniczyli bowiem przez szereg dni w słuchaniu słowa Bożego i wspólnej modlitwie oraz przystąpili do sakramentu młodzieży, powiedzcie przed zgromadzonym tu Kościołem, jakich łask oczekujecie od Boga w tym sakramencie?Kandydaci:Pragniemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania według jej wygłasza homilię, a następnie – zgodnie z miejscowym zwyczajem –przeprowadza krótki egzamin z wiedzy religijnej kandydatów do bierzmowania. Odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych Biskup:A teraz, zanim otrzymacie Ducha Świętego, wspomnijcie na wiarę, którą wyznaliście na chrzcie świętym, albo którą wasi rodzice i chrzestni wyznali razem z Kościołem w dniu waszego każdego z was:Czy wyrzekasz się szatana, wszystkich jego spraw i zwodniczych obietnic?Kandydaci:Wyrzekam wierzysz w Boga Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi?Kandydaci: wierzysz w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, narodzonego z Maryi Dziewicy; umęczonego i pogrzebanego, który powstał z martwych i zasiada po prawicy Ojca?Kandydaci: wierzysz w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, którego masz dzisiaj otrzymać w sakramencie bierzmowania, tak jak Apostołowie otrzymali Go w dzień Pięćdziesiątnicy?Kandydaci: wierzysz w święty Kościół powszechny, obcowanie świętych, odpuszczenie grzechów, zmartwychwstanie ciała i życie wieczne?Kandydaci: jest nasza wiara. Taka jest wiara Kościoła, której wyznawanie jest naszą chlubą w Chrystusie Jezusie, Panu LITURGIA SAKRAMENTUWezwanie do modlitwy Biskup:Najmilsi, prośmy Boga Ojca wszechmogącego, aby łaskawie zesłał Ducha Świętego na te przybrane dzieci swoje; odrodzone już na chrzcie do życia wiecznego. Niech Duch Święty umocni je swoimi darami i przez swoje namaszczenie upodobni do Chrystusa, Syna Bożego. Wszyscy przez chwilę modlą się w milczeniu, o ile to możliwe wszyscy klękają. Włożenie rąk Biskup wyciąga ręce nad kandydatami i mówi:Boże wszechmogący, Ojcze naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który odrodziłeś te sługi swojeprzez wodę i Ducha Świętego i uwolniłeś ich od grzechu, ześlij na nich Ducha Świętego Pocieszycieladaj im ducha mądrości i rozumu,ducha rady i męstwa,ducha umiejętności i pobożnościnapełnij ich duchem bojaźni Chrystusa, Pana NAMASZCZENIE KRZYŻMEM Diakon lub inny kapłan przynosi do biskupa olej krzyżma. Kandydaci podchodzą do biskupa razem ze swoimi świadkami bierzmowania. Kandydaci mogą także ustawiać się w odpowiednim miejscu, wówczas biskup podchodzi do każdego, zależy to od miejscowych warunków. Świadek bierzmowania kładzie prawą rękę na prawym ramieniu kreśli znak krzyża na czole kandydata mówiąc:N. (imię), przyjmij znamię daru Ducha z z duchem twoim. Pixabay Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu będziesz miał bogów cudzych przede będziesz wzywał imienia Boga twego abyś dzień święty ojca swego i matkę mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu pożądaj żony bliźniego żadnej rzeczy, która jego jest. Modlitewnik Zobacz więcej Informator Kalendarz liturgiczny, rok liturgiczny - co to jest, ile trwa?W Polsce i w zdecydowanej większości krajów Europy obowiązuje kalendarz gregoriański. Na jego podstawie rok świecki składa się z 12 miesięcy, 52 tygodni i 365/366 dni. Dokładnie tyle samo trwa rok liturgiczny w religii katolickiej. Cykle te nie są... Grzech ciężki i lekki - co to jest? Jak je odróżnić?„Grzech jest wykroczeniem przeciw rozumowi, prawdzie, prawemu sumieniu; jest brakiem prawdziwej miłości względem Boga i bliźniego z powodu niewłaściwego przywiązania do pewnych dóbr. Rani on naturę człowieka i godzi w ludzką solidarność.” (Katechi... Ile trwa Msza Święta w niedziele i święta, dni powszednie?„Ile trwa Msza Święta?” to jedno z najczęściej zadawanych przez katolików pytań w Internecie. I jednocześnie jedno z tych najbardziej problematycznych…Przepisy kościelne w żaden sposób nie regulują czasu trwania Mszy Świętej ani nabożeństw. W Msza... Kiedy Msza Święta jest nieważna?Z punktu widzenia prawa kościelnego Msza Św. może być nieważna wtedy, kiedy jest sprawowana przez niewłaściwą osobę albo w niewłaściwy sposób. Wierni świeccy nie mają zatem kompletnie wpływu na tę kwestię. Mają natomiast wpływ na własny udział we ... Czy można chrzcić dziecko w innej parafii?Czy możemy ochrzcić dziecko w innej parafii niż nasza własna? Tak, o ile mamy ku temu ważny bowiem z Kodeksem Prawa Kanonicznego: należy uważać za regułę, że dorosły ma przyjmować chrzest we własnym kościele parafialnym, dziecko zaś ... Czy w każdy piątek jest post? Kogo obowiązuje?Czy w Kościele katolickim w każdy piątek obowiązuje post? Nie, ale we wszystkie piątki należy zachować wstrzemięźliwość od spożywania mięsa. Zgodnie z przepisami kanonicznymi post i wstrzemięźliwość nie są bowiem tym w Kościele Katolick... Zobacz więcej 16 lut 21 12:10 Ten tekst przeczytasz w 1 minutę 10 przykazań bożych to Dekalog, czyli zbiór dziesięciu zasad i reguł, którymi powinny kierować się osoby wierzące. Według biblii przykazania zostały ofiarowane Mojżeszowi na Górze Synaj, w formie dwóch kamiennych tablic. Foto: Getty Images Treść 10 przykazań bożych W tradycji żydowskiej 10 przykazań bożych określane było mianem Dziesięciu Oświadczeń. Po jakimś czasie dekalog został przejęty przez chrześcijan od wyznawców judaizmu. Dekalog stanowi dla wierzących pewnego rodzaju drogowskazy. Jego treść mówi o tym, czego robić nie wolno, a co uznawane jest ze dobre zachowanie, godne wzorowej postawy chrześcijanina. To jedne z najważniejszych słów skierowanych przez Boga do człowieka. Przykazania są znane wszystkim wierzącym. Treść 10 przykazań Bożych „Jam jest Pan Bóg twój, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną Nie będziesz brał imienia Pana Boga swego na daremno Pamiętaj, abyś dzień święty święcił Czcij ojca swego i matkę swoją Nie zabijaj Nie cudzołóż Nie kradnij Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu Nie pożądaj żony bliźniego swego Ani żadnej rzeczy, która jego jest” W piśmie świętym nie znajdziemy informacji o tym, które z przykazań jest najważniejsze. To chronologia zawarta w Dekalogu może wskazywać na to, że pierwsze przykazanie – „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną” – jest najbardziej istotne. Zastanawiając się dłużej nad znaczeniem tych słów, możemy dojść do wniosku, że jeżeli ów przykazanie byłoby przestrzegane przez wszystkich katolików, wówczas nie byłoby potrzeby zwracania uwagi na kolejne, wymienione w Dekalogu zasady. Realia są jednak inne. Młodzież coraz częściej odchodzi od Boga i oddaje się swoim zainteresowaniom, życiu towarzyskiemu czy przyjemnościom. Bożkiem może okazać się Internet, fora społecznościowe, gry komputerowe – wymieniać można by bez końca. Przykazania odnoszą się do postaw życiowych. Wyznaczają czynności i zachowania, które powinny być kategorycznie omijane przez osoby należące do wspólnoty Kościoła Katolickiego. Dokładne omówienie każdego przykazania bożego odnaleźć możemy w Katechizmie Kościoła Katolickiego, jak również rozmaitych stronach internetowych, poświęconych tematyce religijnej. Oryginalna treść 10 przykazań bożych Dekalog jest tak zwaną formą katechetyczną, co oznacza, że jego treść została zmieniona i nieco skrócona, aby stała się bardziej przystępna i łatwiej zrozumiała dla ludzi, szczególnie dla dzieci, które przygotowując się do I Komunii Świętej uczą się Dekalogu i starają zrozumieć jego przekaz. Tekst 10 przykazań bożych jest w rzeczywistości znacznie dłuższy, a jego pełną wersję odnaleźć możemy w Piśmie Świętym w Księdze Wyjścia oraz w Księdze Powtórzonego Prawa. Poniżej pełna wersja, zaczerpnięta z Księgi Wyjścia: „Ja jestem Jahwe, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. 9 Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty. Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie. Nie będziesz zabijał. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego”. 10 przykazań bożych w filmach W internecie odnaleźć można wiele filmów dla dzieci, które tłumaczą treść 10 przykazań bożych. Przystępna forma animowanej bajki zachęca dziecko do oglądania, a tym samym odkrywa znaczenie niekiedy skomplikowanych dla najmłodszych form. Poniżej przykłady filmów, które poruszają tematykę 10 przykazań bożych: „10 PRZYKAZAŃ” – film animowany, 2007 rok „Dziesięcioro 10 przykazań - Niebezpieczna przygoda” – animowana bajka dla dzieci 10 przykazań Bożych - przykazanie pierwsze Dziesięcioro przykazań - film religijny, 1956 rok Data utworzenia: 16 lutego 2021 12:10 To również Cię zainteresuje "Dziesięć słów" (1) Jam jest Pan, Bóg twój Daniel Kaleta Dyskusja na temat cyklu "Dziesięć słów" - kliknij tutaj "Jam jest Pan, Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli." - 2 Mojż. 20:2 Słowa, które wprowadzają tekst dziesięciu przykazań, zarówno w zapisie 2 Mojż. 20:2-17, jak i 5 Mojż. 5:6-21, traktowane są często przez wierzących jako wstęp do przykazań. Zacytowany zapis wersetu tytułowego nie zawiera bowiem żadnego nakazu ani zakazu. Pan Bóg przedstawia się tutaj człowiekowi wierzącemu, ale pozornie nie wynika z tego sformułowania żaden bezpośredni wniosek odnośnie tego, co należałoby robić albo czego nie robić, aby wypełnić to przykazanie. Mimo to Żydzi uważają, że stwierdzenie to jest przykazaniem. Być może określenie "Dziesięć Słów" (2 Mojż. 34:28; 5 Mojż. 4:13) niekoniecznie musi oznaczać dziesięć nakazów lub zakazów. Ile jest przykazań Gdy dokładnie policzy się nakazy i zakazy występujące w sformułowaniach dziesięciu przykazań w obu relacjach Mojżesza, to okaże się, że jest ich znacznie więcej niż dziesięć. Poniżej wyliczamy wszystkie czasowniki oznaczające jakieś polecenie występujące w obu zapisach przykazań. 1. nie miej (bogów), 2 Mojż. 20:3, 5 Mojż. 5:7 2. nie czyń (obrazu), 2 Mojż. 20:4, 5 Mojż. 5:8 3. nie kłaniaj się (bogom), 2 Mojż. 20:5, 5 Mojż. 5:9 4. nie służ (bogom), 2 Mojż. 20:5, 5 Mojż. 5:9 5. nie bierz (imienia Bożego nadaremno), 2 Mojż. 20:7, 5 Mojż. 5:11 6. pamiętaj (o dniu Szabbatu), 2 Mojż. 20:8 7. przestrzegaj (dnia Szabbatu), 5 Mojż 5:12 8. ... aby święcić (dzień Szabbatu), 2 Mojż. 20:8, 5 Mojż. 5:12 9. pracuj (przez sześć dni), 2 Mojż. 20:9, 5 Mojż. 5:13 10. wykonaj (wszystkie zajęcia), 2 Mojż. 20:9, 5 Mojż. 5:13 11. nie wykonuj (pracy w Szabbat), 2 Mojż. 20:10, 5 Mojż. 5:14 12. ... aby wypocząć (ty i twoi słudzy), 5 Mojż. 5:14 13. pamiętaj (że byłeś niewolnikiem), 5 Mojż. 5:15 14. ... abyś obchodził (Szabbat), 5 Mojż. 5:15 15. czcij (ojca i matkę), 2 Mojż. 20:12, 5 Mojż. 5:16 16. nie zabijaj, 2 Mojż. 20:13, 5 Mojż. 5:17 17. nie cudzołóż, 2 Mojż. 20:14, 5 Mojż. 5:18 18. nie kradnij, 2 Mojż. 20:15, 5 Mojż. 5:19 19. nie wypowiadaj (fałszywego świadectwa), 2 Mojż. 20:16, 5 Mojż. 5:20 20. nie pożądaj (domu bliźniego), 2 Mojż. 20:17 21. nie pragnij (domu i innej własności bliźniego), 5 Mojż. 5:21 22. nie pożądaj (żony bliźniego) 2 Mojż. 20:17 Gdyby rozłożyć owe 22 polecenia na dziesięć przykazań w tradycyjnym podziale Flawiusza, uznawanym przez większość protestantów, to rozkład ten wyglądałby następująco: na 1. przykazanie - 1 polecenie na 2. przykazanie - 3 polecenia na 3. przykazanie - 1 polecenie na 4. przykazanie - 9 poleceń na 5. przykazanie - 1 polecenie na 6. przykazanie - 1 polecenie na 7. przykazanie - 1 polecenie na 8. przykazanie - 1 polecenie na 9. przykazanie - 1 polecenie na 10. przykazanie - 3 polecenia Widać z tego, że nie da się określić liczby przykazań na podstawie czasowników oznaczających konkretne polecenie, gdyż czasowników takich można wyróżnić w zapisach przykazań 22, a przykazań jest dziesięć. Niektóre z poleceń są co prawda podobne, ale po dokładniejszym zastanowieniu się przyznamy, że każdy z nich wnosi coś nowego do zrozumienia Bożych przykazań. Święcenie Szabbatu oznacza coś innego niż pamiętanie o Szabbacie czy obchodzenie go. Również pragnienie czegoś da się odróżnić od pożądania. Owe 22 polecenia można z łatwością pogrupować tematycznie i dlatego nie mamy wątpliwości, w jaki sposób należy powiązać ze sobą wszystkie czasowniki odnoszące się do Szabbatu, czy też jak połączyć trzy różne określenia pożądliwości w jedno przykazanie: "nie pożądaj" (Rzym. 13:9). Sześć przykazań określonych jest tylko jednym zakazem lub nakazem i wydzielenie ich jako oddzielnych "słów" również nie sprawia żadnego kłopotu. Jedyną istotną trudność związaną z podziałem przykazań stanowi wyróżnienie z zapisu 2 Mojż. 20:2-6 oraz 5 Mojż. 5:6-10 pierwszego i drugiego przykazania. I tutaj również nie mamy wątpliwości, że owe pięć wersetów zawiera zapis dwóch pierwszych przykazań. Problematyczny jest jedynie punkt podziału tego zapisu na pierwsze i drugie przykazanie. W naszym przekonaniu są tylko dwie możliwości, które można poważnie brać pod uwagę. Wychodząc z założenia, że przykazanie musi zawierać jakieś polecenie, należałoby się przychylić do podziału Flawiusza i uznać, że pierwsze przykazanie mówi o tym, by nie mieć "innych bogów", a drugie o tym, by nie czynić sobie ich podobieństw. I taka byłaby pierwsza propozycja podziału tego zapisu na dwa przykazania. Uwzględniając jednak ciągłość gramatyczną tekstu można próbować uzasadnić podział, jaki tradycyjnie stosowany jest w judaizmie, gdzie pierwsze przykazanie ogranicza się do przedstawienia się Pana Boga, a drugie łączy w jedno zakaz posiadania innych bogów, czynienia ich podobieństw, oddawania im czci i służenia im. Punkt podziału pierwszego i drugiego przykazania Przytaczając zapis 2 Mojż. 20:3-5 wyróżnimy słowa, które naszym zdaniem świadczą o gramatycznej ciągłości tego zapisu: "Nie będziesz miał bogów innych [w liczbie mnogiej] przede mną. Nie czyń sobie obrazu rytego [liczba pojednyncza], ani żadnego podobieństwa [liczba pojedyncza] rzeczy tych, które są na niebie wzgórę, i które na ziemi nisko, i które są w wodach pod ziemią. Nie będziesz się im [liczba mnoga] kłaniał, ani im będziesz służył." Biorąc pod uwagę liczbę mnogą zaimka "im" należy go raczej odnieść od "innych bogów" z wersetu 3, a nie "obrazu rytego" czy "podobieństwa" z wersetu 4, które to rzeczowniki występują w liczbie pojedynczej. Na tej podstawie należy raczej uznać, że zapis wersetów 3-5 stanowi jeden ciągły przepis, mówiący o nie uznawaniu innych bogów, o nie czynieniu ich podobieństw, o nie oddawaniu im czci i o nie służeniu im. W takim razie za pierwsze przykazanie należy uznać zapis wersetu 2: "Jam jest Pan Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli." Komentatorzy żydowscy przykładają również wielką wagę do tego, by w określeniu "elohim" (bogowie) z wersetu 3 nie dopatrywać się innych pozaziemskich, duchowych istot, gdyż mogłoby to oznaczać, że Pan Bóg dając przykazania "zadekretował" jakby istnienie innych bogów oprócz Niego samego. Pod pojęciem "bogowie" upatrują oni raczej znaczenia "bożków", figurek, które mogłyby zostać ustawione przed obliczem jedynego Pana Boga. I to jest jeszcze jeden powód, by oddzielić stwierdzenie wersetu 2, które również zawiera słowo "Elohim" (w formie "Elohej-kha" - "Bóg twój") odnoszące się do potęgi Samego Boga. Niezależnie jednak od tego, jak podzielimy początek tekstu dziesięciu przykazań między dwa pierwsze przykazania, w niczym nie zmienia to moralnej treści tego zapisu. Słowo Boże, czy w pierwszym, czy w drugim przykazaniu, pozostaje tak samo ważne i prawdziwe, tak czy inaczej zawiera niezmienną prawdę pozwalającą sięgnąć po Boże błogosławieństwo i życie. Jam jest Jod-He-Waw-He, Bóg twój W stwierdzeniu prologu można wyróżnić dwie części. Pierwsza z nich, zacytowana powyżej, nie tylko określa imię Boga Izraela, które staje się później pieczęcią i podpisem Bożym, uwierzytelniającym wiele sformułowań prawnych (zob. szczególnie 3 Mojż. 18, 19, 21 rozdział), ale także nakazuje wiedzieć, że Ten, który przedstawia się tym imieniem, jest Bogiem, i że jest Bogiem każdego, kto słucha tych słów. Można by pomyśleć, że druga część prologu: "którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli" ogranicza krąg ludzi, których Bogiem jest Pan, tylko do Izraela literalnie opuszczającego wtedy Egipt. Jednak w obu zapisach dziesięciu przykazań ani razu nie pojawia się imię Izrael ani też żadne inne imię związane z pochodzeniem tego narodu. Być może więc sformułowanie prologu, adresowane bezpośrednio w drugiej osobie liczby pojedynczej do każdego czytelnika i słuchacza tego miejsca, stanowi wymowny wyraz uniwersalności przesłania dziesięciu przykazań. Pan Bóg nie był wcześniej znany pod imieniem Jod-He-Waw-He: "Objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako El-Szaddaj, ale mojego imienia Jod-He-Waw-He nie dałem im poznać" - 2 Mojż. 6:3. W Biblii występują liczne zapisy imienia Bożego, również w czasach przed Mojżeszem. Ponieważ jednak te wcześniejsze historie przekazywane były najpierw ustnie, a następnie dopiero spisane w czasach, kiedy imię Boże zostało już objawione, dlatego osoba zapisująca ustną tradycję, najprawdopodobniej sam Mojżesz, mogła określać Boga przy użyciu znanego już wtedy imienia. O znaczeniu imienia, którym Pan Bóg przedstawił się wierzącym w czasach Mojżesza napisano wiele książek i artykułów. Jednak nie ma chyba lepszego objaśnienia ponad to, którego udziela sama Biblia. Mówi ona o Bogu, że zawsze istniał i nigdy nie będzie miał końca. Tak więc słowo "Wiekuisty" najlepiej chyba oddaje sens imienia Bożego i zdaje się, że dobrze robią ci tłumacze, którzy tym właśnie słowem zastępują Imię Boże w swoich tłumaczeniach Biblii na języki narodowe. Oprócz znaczenia warto zwrócić uwagę na pewne proporcje liczbowe przekazane w tym imieniu. Składa się ono z czterech liter, tak jak cztery strony ma obóz i Przybytek Izraela na puszczy oraz jak cztery były zwierzęta dźwigające tron Boży w wizjach proroka Ezechiela i apostoła Jana. Również cztery człony ma omawiany prolog do dziesięciu przykazań: (1) Jam jest Pan, (2) Bóg Twój, (3) którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, (4) z domu niewoli. Owa liczba cztery, identyfikowana czasami z czterema Bożymi przymiotami, ujawnia się także i w ten sposób w zapisie Bożego imienia. Liczba cztery oprócz tego, że kojarzy się z czterema stronami świata, a więc całością, stanowi w pewnym sensie także koniec zapisu liczbowego, gdyż suma liczb od jeden do cztery daje dziesięć i przenosi nas na początek kolejnego poziomu dziesiątkowego. Dlatego ostatnią liczbą w zapisie hebrajskim jest 400 (litera Taw). Składając wszystkie cztery liczby na poziomie setek: 100, 200, 300 i 400 osiągamy liczbę tysiąc, która ponownie oznaczana jest pierwszą literą alfabetu - Alef. Tak więc w liczbie cztery kryje się jednocześnie i początek, i koniec, tak jak początek i koniec wszechrzeczy kryją się w jedynym Bogu. Litery hebrajskie mają także wartości liczbowe. System hebrajskiego zapisu liczb przy użyciu 22 liter alfabetu jest tak konsekwentny, że wydaje się on być nieodłącznie związany z tym językiem od samego początku jego istnienia. W systemie tym literze Jod odpowiada liczbowa wartość 10, literze He - 5, a literze Waw - 6. Gdybyśmy zapisali imię Boże naszymi symbolami cyfrowymi, to wyglądałoby ono następująco: 10-5-6-5. Suma tych liczb wynosi 26. Interesujące jest, że Mojżesz żył w 26 pokoleniu od Adama. Dziesiątą generację wyznaczał Noe. Pięć pokoleń później żył Peleg, za którego czasów, po grzechu wieży Babel, podzielona została ziemia. Kolejne sześć pokoleń doprowadza do Jakuba, a w dwudziestej szóstej generacji od Adama, jak już powiedzieliśmy, rodzi się Mojżesz. Litera Waw jest jednocześnie spójnikiem o znaczeniu naszego "i". Uwzględniając to, można by imię Boże zapisać w następujący sposób: 10-5-i-5. Są to jakby dwie dziesiątki, z których druga przedstawiona jest jako dwie piątki "spięte" spójnikiem "i" (hebr. "Waw" znaczy "hak"). Owa zasada podziału jedności najdobitniej uwidacznia się w dziele stworzenia. Bóg uczynił niebo i ziemię, światło i ciemność, wody górne i dolne, ląd i morze, człowieka stworzył jako mężczyznę i kobietę, a w ogrodzie kazał człowiekowi wybierać między owocem dwóch rodzajów drzew. Cała seria sześciu dni stworzenia podzielona jest na dwie symetryczne części po trzy dni. Również w samych przykazaniach ukazany jest podział dziesięciu na dwie piątki przykazań dwóch tablic. Litera Alef - która jako liczba "jeden" i jako niema spółgłoska sama w sobie jest symbolem Boga - w swoim zapisie kryje również zasadę dwóch dziesiątek. Składa się bowiem z dwóch liter Jod, górnej i dolnej, "spiętych" literą Waw. Jod oznacza 10, a Waw jest spójnikiem łączącym te dwie dziesiątki. Tak zapisane 10-i-10 stanowi ciekawe symboliczne nawiązanie do zapisu Bożego imienia 10-5-i-5. Oprócz znaczenia imienia Bożego oraz jego graficznego zapisu, o wielkości i chwale tego imienia opowiada cała Biblia. Odbicie Bożego imienia znaleźć można w cudownym dziele przyrody, a także w naszym podobieństwie do Stwórcy, które, choć mocno zatarte dziedzictwem grzechu, da się odkryć i odczyścić tak, aby świeciło dawnym blaskiem swego pierwotnego piękna. Słudzy Boży będą mieli imię Boże zapisane na czołach: "A słudzy jego służyć mu będą, i patrzyć będą na oblicze jego, a imię jego na czołach ich będzie" - Obj. 22:3-4. Przyjęcie do serca radosnej wieści, że Jod-He-Waw-He, 10-5-6-5, jest naszym Bogiem, stanowi podstawowy element procesu wiary, który z czasem przy użyciu mocy ducha świętego doprowadzi do ujawnienia się podobieństwa Bożego również w zewnętrznych, widocznych dla wszystkich (na czole) przejawach życia poświęconego człowieka. Którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli Do czasów Mojżesza Pan Bóg przedstawiał się jako "Bóg Abrahama", a później "Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba". Pan stał się Bogiem Abrama wtedy, gdy ten opuścił swój dom, swoją rodzinę i swoją ziemię: "I rzekł Pan do Abrama: Wynijdź z ziemi twej, i od rodziny twojej, i z domu ojca twego, do ziemi, którąć pokażę" - 1 Mojż. 12:1. Izaak musiał opuścić swój dom tylko na krótko, a jego droga do Gerar nie była zbyt daleka, a mimo to właśnie wtedy objawił mu się Pan Bóg (1 Mojż. 26:1-5). Również Jakubowi Pan Bóg powtarza słowa przymierza Abrahamowego, gdy dziedzic obietnicy ucieka z domu ojca przed gniewem brata (1 Mojż. 28:10-15). Gdy Mojżesz udaje się do Egiptu, by oswobodzić swój naród, to naczelnym hasłem owej misji jest wyprowadzenie narodu na pustynię. Celem było owszem wejście do ziemi Kanaan, ale dla zawarcia przymierza z Bogiem istotniejsze było samo wyjście. Również w "czasach końca" Pan Bóg przedstawiony jest jako ten, który wyprowadza: "Przetoż oto dni idą, mówi Pan, że nie rzeką więcej: Jako żyje Pan, który wywiódł synów Izraelskich z ziemi egipskiej. Ale: Jako żyje Pan, który wywiódł synów Izraelskich z ziemi północnej, i ze wszystkich ziem, do których ich był wygnał, gdy ich zasię przywiodę do ziemi ich, którąm dał ojcom ich." - Jer. 16:14-15. Pana Boga nie można chwalić w Egipcie. Swoją świętość ukazuje On tylko tym, którzy gotowi są porzucić swój dotychczasowy stan. Tylko doskonały człowiek mógłby chwalić Boga w miejscu i w stanie, w którym się urodził. Jednak zasada wyjścia z Egiptu była tak ważna, że nawet doskonały człowiek, Jezus Chrystus musiał jako niemowlę udać się na jakiś czas do Egiptu po to, by i na Nim wypełniło się Boże prawo: "Który [Józef] wstawszy, wziął dzieciątko i matkę jego w nocy, i uszedł do Egiptu; I był tam aż do śmierci Herodowej, aby się wypełniło, co powiedziano od Pana przez proroka, mówiącego: Z Egiptum wezwał syna mego" - Mat. 2:14-15. Każdy syn Boży, nawet doskonały Jezus, musi opuścić Egipt zanim wejdzie w związek przymierza z Bogiem. Pan Jezus musiał udać się do Egiptu, aby go opuścić. Wszyscy Izraelici, którzy opuszczali Egipt za czasów Mojżesza, urodzili się w Egipcie, również sam Mojżesz. Podobnie jest z nami. My wszyscy, niedoskonali ludzie, rodzimy się w Egipcie - w państwie mocy zła, przemijającego porządku tego świata, który nie jest naszym domem. O ile prawdą jest to, że należymy do Pana, że Jemu służymy, to nie możemy pozostawać w egipskich zależnościach. Musimy udać się na pustynię, tam gdzie całkowicie zdani jesteśmy na pomoc Bożą, aby stanąć pod górą przymierza. Nasze wyjście z Egiptu i udanie się na pustynię jest symboliczne. Może tylko niektórzy z nas musieli w życiu opuścić swoje domy, swoją rodzinę, swoją ziemię, by służyć żywemu Bogu. Dla większości wierzących opuszczenie Egiptu i udanie się na pustynię, to proces duchowej przemiany: odwrócenia się od świata doczesnej materialności i całkowite powierzenie się Bożej opatrzności. Opuszczenie Egiptu, to także porzucenie własnego grzechu związanego z cielesnością. Część naszego doczesnego dziedzictwa zła zabierzemy ze sobą na pustynię. Tam będzie ono powoli umierało w powolnym procesie rozwoju i kształtowania nowego stworzenia. Jednak nasze związki ze światem mogą być tylko takie, jak opisał je w swej modlitwie Pan Jezus: "Ja dałem im słowo twoje, a świat ich znienawidził, ponieważ nie są ze świata, jak Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich wziął ze świata, lecz abyś ich zachował od złego." - Jan 17:14-15 (bw). Naukę Pana Jezusa poszerzył apostoł Paweł: "Napisałem wam w liście, abyście nie przestawali z wszetecznikami; Ale nie miałem na myśli wszeteczników tego świata albo chciwców czy grabieżców, czy bałwochwalców, bo inaczej musielibyście wyjść z tego świata. Lecz teraz napisałem wam, abyście nie przestawali z tym, który się mieni bratem, a jest wszetecznikiem lub chciwcem, lub bałwochwalcą, lub oszczercą, lub pijakiem, lub grabieżcą, żebyście z takim nawet nie jadali." - 1 Kor. 5:9-11 (nb) Tylko człowiek wolny może służyć Bogu. Grzech, zło, głupota uzależniają, upodobniają człowieka do bezwolnych i bezrozumnych zwierząt (2 Piotra 2:12), pozbawiają go jego przyrodzonej godności. Człowiek wolny to taki, który z Bożą pomocą umie określić przyczyny swego zniewolenia i pozwala Bogu, by oswobodził go z kajdan głupoty i zła. Człowiek zniewolony nie dysponuje godnością pozwalającą mu przyjąć Boże zaproszenie do przestrzegania Jego przykazań. Zniewolenie zasadniczo nigdy nie bywa dobrowolne, ale jest uzależniające. Oznacza to, że człowiek zniewolony tylko po części rozporządza swoją wolną wolą, a uwolnienie go wymaga pracy, której najczęściej nie jest w stanie sam ani podjąć, ani wykonać. W procesie tym, prowadzonym bez pomocy Prawdy i mocy ducha świętego, często okazuje się, że po jakimś czasie były "niewolnik" stwierdza, że lepiej mu było w stanie niewoli. Widać to w doświadczeniach Izraelitów w czasie wędrówki po pustyni, ale także we współczesnych przemianach społecznych, np. przy odzyskiwaniu suwerenności przez byłe kolonie czy choćby w najbardziej nam bliskim procesie odzyskiwania wolności przez ludzi zniewolonych w systemach komunizmu czy nazizmu. Czynnikiem oswabadzającym, który pozwala człowiekowi opuścić "dom niewoli", jest Prawda: "Poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi." - Jan 8:32. Zasada ta odnosi się do oswobodzenia ze wszelkiego rodzaju zniewoleń. Podstawowym problemem przy odzyskiwaniu wolności jest poznanie prawdy o sobie i swojej sytuacji. Już samo to bywa nader często zbyt wysokim progiem do pokonania w procesie wyzwolenia. Kolejna część prawdy, to wiedza o tym, jaką drogę należałoby przejść, aby odzyskać moc panowania nad swoją wolną wolą. Trzeba uczciwie przyznać, że nawet sam proces poznania takiej prawdy - nie mówiąc jeszcze o realnym wkroczeniu na drogę wolności - jest tak trudny i bolesny, że większość ludzi nigdy nie byłaby go w stanie przejść bez pomocy Jezusa. Wystarczy spojrzeć na ludzi z dawnych pegeerowskich osad. Otwarcie bram więzienia nie jest równoznaczne z opuszczeniem "domu niewoli". Pan, który przedstawia się w prologu do dziesięciu przykazań, jest jednak Bogiem, który umie zapewnić człowiekowi właściwe warunki do odzyskania pełnej wolności. Nie tylko otwiera On bramy więzienia, ale też objawia Prawdę dającą człowiekowi moc poznania swego grzechu i, co znacznie ważniejsze, moc rozpoznania nowego celu, nowego sensu życia, którym jest radosne i pełne pokoju współistnienie z bliźnimi oraz ze Stwórcą, zgodne z danymi przez Niego prawami. Mogłoby się wydawać, że wyzwolenie człowieka po to, by na nowo, tym razem już za jego zgodą, poddać go pod prawo Boże, nie ma sensu, jako że oznaczałoby to wyzwolenie go z jednej niewoli po to, by poddać go innej. Tak rozumiane wyzwolenie ma jednak głęboki sens. Prawdziwa wolność nie polega bowiem na braku wszelkich ograniczeń, ale na posiadaniu realnej możliwości ich przyjęcia lub odrzucenia. Alkoholik, który mówi, że w każdej chwili mógłby przestać pić, tak naprawdę nie wie, czy jest wolny, dopóki rzeczywiście nie przestanie pić. Człowiek, który choć raz nie powstrzymał się od czynienia czegoś, co uznaje za złe, nie wie, czy naprawdę rozporządza swoją wolną wolą. Jeśli nie zmusiliśmy się choćby raz do wykonania dobrego uczynku, który początkowo nie sprawiał nam żadnej przyjemności, to nie udowodniliśmy sobie, że naprawdę mamy moc władania swoim postępowaniem. Tak już jest, że uczynki złe mają wielką moc przyciągania i nie trzeba się do nich zmuszać, ale wykonane na ogół nie sprawiają już przyjemności. Odwrotnie bywa z dobrymi uczynkami. Często wydają się one być nieatrakcyjne i wymagające od nas zbyt wielkiego wysiłku. Gdy jednak zaczniemy czynić coś dobrego, to na ogół odczujemy wewnętrzną przyjemność i radość. Jednak dopóki do tego nie dojdzie, dopóki nie pokonamy samych siebie, dopóki nie powstrzymamy skłonności do zła i nie pokonamy oporu względem dobra, dopóki nie poczujemy gorzkiego smaku grzechu i trudnego piękna dobrych uczynków, dopóty nie potrafimy tak naprawdę powiedzieć, że jesteśmy wolni. Dlatego prawdziwa wolność, opuszczenie "domu niewoli", to dobrowolne powstrzymanie się od czynienia zła i świadome czynienie dobra. Tylko w taki sposób i z taką godnością można złożyć Bogu, który wyprowadził nas z domu niewoli, dobrowolną ofiarę wdzięczności, miłości i chwały. Pierwsze przykazanie jedności Zdaje się, że wobec tego, co powiedzieliśmy powyżej, bez trudności można by uznać, że to, co jedni nazywają prologiem, może być w rzeczywistości pierwszym przykazaniem i to ogromnie ważnym, zasługującym na wyróżnione miejsce, gdyż zobowiązuje ono wierzących do uznania jedyności Boga i jego wyłączności do naszych uczuć i woli. Zanim Bóg powie o tym, czego nie należy czcić i wielbić i czemu nie należy służyć, pokazuje nam siebie, który sam tylko godny jest tej chwały, by być nazwanym Bogiem. Bóg pokazuje nam wieczny wzór swego istnienia, byśmy nie wytwarzali obrazów "własnej produkcji". Tak już jest, że człowiek surowy widzi w Bogu przede wszystkim atrybut sprawiedliwości, człowiek grzeszny chętnie będzie poszukiwał w Bogu miłosierdzia, a człowiek stojący w obliczu śmierci będzie rozkoszował się wiecznością Jego istnienia. Wszystko to jest prawdą, ale tylko częściową. Objawiając człowiekowi swe imię, Bóg ukazuje nam siebie zawsze i dla wszystkich takiego samego, w którym nie ma cienia odmiany (Jak. 1:17), który nie jest zależny od kultury i języka. Boga nie da się nigdy do końca poznać, ale owo poszukiwanie niezmienności i doskonałej całości Jego istnienia obfitować będzie w dążeniu do jedności także w stosunkach z innymi wierzącymi. Wiara w podzielonego Boga skutkuje działaniem na rzecz podziału ludzi, wiary, chrztu i nadziei. I odwrotnie, niezachwiana wiara w jedyność i niepodzielność Boga objawionego pod imieniem Jod-He-Waw-He znajdzie niewątpliwie odbicie w uczynkach pokoju, w dążeniu do jedności wiary, nadziei i miłości między wszystkimi, którzy Mu służą. Jedyny Bóg wyprowadził naród izraelski z niewoli egipskiej i na górze Synaj objawił mu swoje prawo. Jednak Imię Boże zostało objawione nie tylko jednemu narodowi. Naród izraelski stanął pod górą przymierza w imieniu całej ludzkości, w imieniu wszystkich nas, którzy jesteśmy z daleka i z bliska. Jest to nasze wspólne dziedzictwo wiary, którego nikt nie ma prawa sobie przywłaszczać ani też nikt nie powinien uważać, że odnosi się ono do jednego narodu i nie dotyczy wszystkich innych wierzących. Również i w tym sensie pierwsze przykazanie zobowiązuje nas do pielęgnowania jedności między wszystkimi wierzącymi: "Jedno jest ciało i jeden duch, jako też jesteście powołani w jednej nadziei powołania waszego. Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest; Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest nade wszystko i przez wszystkich, i we wszystkich was" - Efezj. 4:4-6. powrót do góry wersja do druku rozdział 20 I mówił Bóg wszystkie te słowa a rzekł: 2 Jam jest Pan Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemi Egipskiej, z domu niewoli. 3 Nie będziesz miął bogów innych przede mną. 4 Nie czyń sobie obrazu rytego, ani żadnego podobieństwa rzeczy tych, które są na niebie wzgórę, i które na ziemi nisko, i które są w wodach pod ziemią. 5 Nie będziesz się im kłaniał, ani im będziesz służył; bom Ja Pan Bóg twój, Bóg zawistny w miłości, nawiedzający nieprawości ojców nad syny w trzeciem i w czwartem pokoleniu tych, którzy mię nienawidzą; 6 A czyniący miłosierdzie nad tysiącami tych, którzy mię miłują, i strzegą przykazania mego. 7 Nie bierz imienia Pana Boga twego nadaremno; bo się Pan mścić będzie nad tym, który imię jego nadaremno bierze. 8 Pamiętaj na dzień odpocznienia, abyś go święcił. 9 Sześć dni robić będziesz, i wykonasz wszystkę robotę twoję. 10 Ale dnia siódmego odpocznienie jest Pana Boga twego; nie będziesz czynił żadnej roboty weń, ty i syn twój, i córka twoja, sługa twój, i służebnica twoja, bydlę twoje, i gość twój, który jest w bramach twoich; 11 Bo przez sześć dni stworzył Pan niebo i ziemię, morze, i cokolwiek w nich jest, i odpoczął dnia siódmego; przetoż błogosławił Pan dzień odpocznienia, i poświęcił go. 12 Czcij ojca twego i matkę twoję, aby przedłużone były dni twoje na ziemi, którą Pan Bóg twój da tobie. 13 Nie będziesz zabijał. 14 Nie będziesz cudzołożył. 15 Nie będziesz kradł. 16 Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu świadectwa fałszywego. 17 Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego, ani będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani sługi jego, ani dziewki jego, ani wołu jego, ani osła jego, ani żadnej rzeczy bliźniego twego. 18 Tedy wszystek lud widząc gromy, i błyskawice, i głos trąby, i górę kurzącą się, to widząc lud cofnęli się, i stanęli z daleka; 19 I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami, a będziemy słuchać; a niech nie mówi do nas Bóg, byśmy snać nie pomarli. 20 I odpowiedział Mojżesz ludowi: Nie bójcie się; bo aby was doświadczył, przyszedł Bóg, żeby bojaźń jego była przed obliczem waszem, byście nie grzeszyli. 21 Stał tedy lud z daleka; a Mojżesz przystąpił do ciemnej mgły, w której był Bóg. 22 I rzekł Pan do Mojżesza: Tak powiesz synom Izraelskim: Wyście widzieli, żem z nieba mówił do was: 23 Nie będziecie czynić przy mnie bogów srebrnych, ani bogów złotych nie będziecie sobie czynić. 24 Ołtarz z ziemi uczynisz mi, a ofiarować będziesz na nim całopalenie twoje, i spokojne ofiary twoje, owce twoje, i woły twoje; na któremkolwiek miejscu pamiątkę uczynię imienia mego, przyjdę do ciebie, i będęć błogosławił. 25 A jeźli ołtarz kamienny uczynisz mi, nie buduj go z ciosanego kamienia; bo jeźlibyś żelazne naczynie twoje podniósł nań, splugawisz go. 26 Nie będziesz wstępował po stopniach do ołtarza mojego, aby nie była odkryta nagość twoja przy nim.

jam jest pan bóg twój który cię wywiódł